Wouter Celis is al vanaf zijn 16de harpist, later gitarist en tussendoor ook wel eens presentator, maar ongetwijfeld als het even kan het liefst zijn alter ego, DOGHOUSE SAM. Met de veelzijdige contrabassist/bassist en sessiemuzikant Jacques Chelidonis aka Jack(y) “Fire” O Roonie (The Wild Ones, Domino’s, 3 Lost Maniacs, Seatsniffers, Ronnie Dawson, Wanda Jackson, Chuck Berry…) én -Beste Drummer NL 2010- Franky Gomez (Elmore D & the James, TB4Q, Les Djinns), startte hij -als opvolger van zijn eerdere band, de Rhythm Bombs- in 2011 als, DOGHOUSE SAM and his MAGNATONES om “altijd groot te willen klinken”. Na enkele jaren niets en nadat O Roonie naar Amerika verhuisde, werd recent Martin Ubaghs de contrabassist van de band, die vanaf 2023 een nieuw album gaat uitbrengen en opnieuw wil gaan toeren. In hun jonge verleden wonnen Doughouse Sam & his Magnatones de BBC in 2014 en eindigden ze tweede op de European Blues Callenge in 2015.

Met ‘Buddha Blue’ debuteerden ze in 2012 met verve en werd voor het eerst, hun oldskool R&B gearchiveerd. ‘Knock Knock’ volgde in 2014 en in 2017, op vinyl -een collectors item!- de ep, ‘A Doughouse Tribute to the Blues Greats’ en op cd, ‘Going Places’.

Naast als trio treedt Wouter Celis, zoals vanavond in de LIVING ROOM van ROOTSTIME in Halen, sinds kort ook solo op als Doghouse Sam “Solo Acoustic”. Onder het motto “Stories to Tell” brengt hij een mix van uitgeklede Blues, Roots & Americana, zich zelf begeleidend op een Australische akoestische gitaar, de oude oranje mandoline van zijn oma en met de mondharmonica in bereik. Sam grasduint hierbij dan vooral in eigen werk en songs van derden, die voor hem een persoonlijke betekenis hebben. Je moet weten, dat het pas de derde keer is dat hij dit solo doet.

Nadat de aanwezigen hadden kunnen genieten van de afsluitende BBQ, bemande Wouter het podium om als laatste 2022 af te sluiten. Dat hij er zin in had, kon je duidelijk zien. Hij begon zijn eerste set op een aparte akoestische gitaar, een Matton die van Melbourne Down Under, naar Belgie verhuisde. Na de opwarmers, “(Going Down to My) Crossroads” en “I’m on Fire” van The Boss, volgde “Road”, een rustig country nummer over verlies,uit de tweede cd van de band en “More Days Like This”, het bewijs dat je slecht één akkoord nodig hebt om een song te kunnen brengen. Jaimi Faulkner -aldus Sam- woont in Duitsland en schreef “If I Had My Time Again”, een nummer over de dingen waar we mee bezig zijn. Met “Baby Pls Don’t Go”, twee Johnny Cash klassiekers “Jackson” en “Ring of Fire” en, met een knipoog naar “Bobby Lee”, werd de set afgesloten.

De tweede set begon met “(I Ain’t Gonna Be Your) Low Down Dog No More” ook bluesy. Daarna volgde er een zijsprong naar de bluegrass, een muziekgenre dat Sam ook hoog in het vandaal draagt. Hij speelde hiervoor heel enthousiast “Buttoned Up” op de al genoemde oude oranje Serano-mandoline, die na het wisselen van de snaren en met het leren van drie akkoorden, zijn nieuwe kompaan werd. Op een harmonica, waar het voor Wouter allemaal mee begon, liet hij de trein voorbij razen om daarna, om nog meer naar de essentie te gaan, a capella “Our Father” te zingen. Jawadde, geweldig! Uit hun laatste cd koos Sam nog “Nobody Else Around” en na “Let’s Get It On “ sloot hij af met Fats Domino’s veelzeggende, “I’m Ready”. De “zugabe” mag je, als je voor John Lee Hooker’s boogie “Goin’ Mad Blues”, de eerste keer een harmonica rack omhangt, op zijn minst “gewaagd” noemen. Wouter, aka Doghouse Sam bedankte gemeend en tevreden het publiek, dat met een warm applaus reageerde.

“Doghouse Sam -hij luistert ook als je Wouter roept- boeit en imponeert als hij het solo doet…”

Eric Schuurmans